Çocuğum yemek yemiyor, nerede hata yapıyorum diye artık suçu kendimde aramaya başladığımda pedagogtan yardım almaya karar verdik en sonunda. Geçtiğimiz hafta gittik pedagogun yanına. Dedim bana bir yardım lütfen, bu yavru yemek yemiyor. Napalım, ne edelim, niye yemiyor, biz bulamadık, siz çözün nolur… Hava ve suyla yaşıyor yavrucak. Görseniz halime acırsınız. Ki ben, mümkün olduğunca organik beslenmeye gayret eden, hamileyken yediğine içtiğine büyük bir titizlikle dikkat eden, ilk aldığım çocuk eşyalarının arasında mama sandalyesi olan, hazır mamalı ve paketli beslenmelerden uzak duran bir ana modeliyim. Yani o kadar özen ve incelikle düşündüğüm bir konuyken beslenme, neden benim çocuğum yemiyor?
Doktorumun cevabı ise şu oldu: O, yeterince yiyor! Ben, benden dev gibi bi çocuk çıkmayacağını biliyorum çünkü kendim minyonum. Benim derdim boyu ya da kilosu asla değil. Zayıflığında hiç değilim hele. Benim tek derdim yemek yememesi, ben nerede ne hata yapıyorum da bu çocuğun yemek yemesine mani oluyorum? Ben, gerçeğin peşindeyim sevgili doktorum dedim ben de….
“Her çocuğun yeme kapasitesi farklıdır. Hiçbir çocuğu birbiriyle kıyaslamayın. Güneş 2 buçuk yaşında olmasına rağmen 4 buçuk yaş civarı zekası var. Çok aktif ve sosyal bir çocuk. Eğer dediğiniz gibi gelişim geriliği olsaydı bu, zekasına da yansırdı.” diye yanıtladı bu sefer pedagogumuz.
Üzerine açlık kan şekeri ölçümünden çeşit çeşit kan tahlilleri sonuçlarına da baktırdım gene de. Hepsi de normal çıktı şükür ki. Peki o zaman ben şimdi ne yapacağım? Bir gerçek var, bu çocuk yemiyor. Ne psikolojik olarak ne de bedensel olarak bir rahatsızlık söz konusu değil. O halde, ben de yeme konusunda çocuğuma güvenmekten başka çare bulamıyorum artık kendimde.
Artık rahatım; yese de yemese de napiyim… Belki kardeşi olunca yer. Değişik taktikler denemeye gene devam ediyorum. Örneğin ellerim kirlenir diye takıntısı oluştu bu kızın son zamanlarda. Ben de şimdi kendim de yemek yerken kasıtlı olarak elime yüzüme bulaştırıyorum bulaştırabildiğim kadar ki sırf takıntısından vazgeçsin diye. İşe de yaradı. Üstteki fotoğrafta yemek yerkenki suratının hali ve ellerinin kirini görebilirsiniz 🙂 Yere yemek döküldü diye sızlanırken, ben olsun dökülsün, yer silinir, sen yemeye devam et lütfen, sakin ol gibi söylemlerle bunu da yeniyorum. Gördüğüm ve farkında olduğum her açığı kapatmaya gayret gösteriyorum.
Pedagogun da, kan tahlili sonuçlarının da, Güneş’in de elbet bir bildiği vardır herhalde. Onlara teslim olmaktan başka çarem yok. Napiyim, kardeşinin küçülenlerini de Güneş giysin madem…. Zaten 7-8 aylıkken giydiği kıyafetleri hala giyebiliyor kendileri. Nasıl bir küçümenlik anlamadım ben… Sorun tipinde mi yoksa iştahında mı; hele onu hiç çözemedim ben…
9 Yorum
Çocuğu yemek yemeyen bir anne olarak ne kadar sinir bozucu bir durum olduğunu biliyorum. Ben de bir çocuk psikologuyum ve kendime şu soruları soruyorum “Çocuğumun yemek yememesi neden beni bu kadar rahatsız ediyor?” “Yediği zaman ne hissediyorum?” “Yemediği zaman ne hissediyorum?”
Vitaminsiz kalması gelişiminin geri kalması korkusu, “iyi anne” olamama hissi?…
Belki sizin bu konuda rahatlamanız bir tık daha çok yemesini sağlayabilir ama asıl güzel taraf yemeyen bir çocukla daha mutlu nasıl olunur bunu keşfetmek ve ilişkinin merkezini bu konunun işgal etmesine engel olmak.
Bakış açınıza hayran kaldım, teşekkür ederim… Fakat mesele yeyip yememesi değil, yememesi normal mi; mesele bu… “Gerçek” doğruyu bulamadım ve canımı yakan bu… ? Kendimi yetersiz hissettiğim de oldu, başaramadığımı düşündüğüm de, çocuk iyi beslenemiyor diye yıkıldığım da… Şimdi tüm bu duygulardan arındırdım kendimi, kabullendim ama hala ikna olamadım çünkü bu kadar iştahsız olunmaz. Ve öyle sanıyorum ki, geniz eti problemi var Güneş’in. Geçtiğimiz Cuma günü teşhis kondu. İştahsızlığının sebebi yüksek ihtimalle bu olabilir. Öğrendiğim an bunu da mutlaka paylaşacağım ☺️ Tekrar teşekkür ederim, sizi de meleğinizi de sevgiyle kucaklıyorum ?
Cocugunuzu beslerken gergin olmak yerine sakin ve guler yuzlu olmay? tercih etmek gerekiyor. Cocugun yemek yiyecegi mekan, ergonomik tasarlanm?s, dusme riski dusunulerek haz?rlanm?s olmal?. Bazen yerde yemek hem guvenilir, hem de eglenceli olabiliyor.
I also agree with you. I’ve tried these methods did not succeed. Surrendered, I’m still waiting… Thank you as well for your Turkish response
Benim oğlum 1.5 yaşında ve o da az yemek yiyor gerçi sizin yakındığınız gibi HİÇ değil ama az, ( tabi ben kendime hakim olamayıp telefondan şarkı izletirsem o Zaman biraz daha fazla tepebiliyorum ama bu yaptığımında doğru olmadığını bildiğimden sürekli kendimle savaşıyorum). Doktorumuz anne sütünün tek kötü yanı vardır iştahı kapatır demişti:) ama bizim istediğimiz zaten iri bir bebek değil “iyi” bir bebek ve oğlunuzda gayet iyi diye eklemiş ve emzirmeye devam etmem yönünde telkin etmişti.eğer sizde benim gibi emziren bi anneyseniz sebep bu olabilir…
Çok teşekkür ediyorum bilgilendirdiğiniz için 🙂 Ama maalesef ki, memeyi de bıraktık fakat hala yemiyor… Ben artık zamana yaydım bu süreci, çünkü yapabileceğim ve hatta doktorumuzun da hakikaten yapabileceği bir şey kalmadı. Umarım bir gün yer Ahsen Hanım 🙂
Bebeginiz yemek yemiyorsa bunun bir caresi de berabee yemek yemek. Onun onune koydugunuz yiyecegin aynisini kendinize yetecek kadar alin. Tesfik edicu sozler soyleyerek yemeyr baslayin. Ornegin kahvalti mi yapiyorsunuz . Tabaginiza peynir zeytin ve yumurta aldiniz ve meyve suyunuz var. Yerken yumurtanin sarisinida cok severim . Birazda meyve suyu iciyim. Peynirimi bitirmemisim hala. Gibi sozler soyleyin. Ve bunu yaparken yemeye devam edin. Bir sure sonra bunu bile yapmaniza gerek kalmayacaktir inanin. Siz kendinizde dusunsenize anneniz sizin yemek yemenizi sorun haline getirmis bir lokma icin savasiyor diger yandan yaninizda istahla yemek yiyen birisi. Siz olsaniz hangisini secerdiniz. Unutmayin onlarda insan. Siz ne dusunuyorsaniz onlarda onu dusunuyor. Insallah nacizane fikrimle yararli oldugum birileri cikar.
Bu yöntemi de elbette denedim, ilk denenenlerden hem de ☺