Sana, kendini çirkin ördek yavrusu gibi hisseden bir çocuk olarak sesleniyorum. Sana, zor bir ergenlik dönemi geçirmiş bir genç kız olarak sesleniyorum. Sana, insanlar beni sevsin diye bol fedakarlık yapmış bir yetişkin olarak sesleniyorum. Ve şimdi de sana, kendini özgürleştirmiş bir kadın olarak sesleniyorum; Mutluluk sandığın gibi uzak değil, hayat tahmin ettiğin gibi zor değil, yaşam bol entrikaların döndüğü bir alan değil. Hayat seninle başlar ve ancak kendini sevmeyi öğrendiğinde huzurlaşırsın… Ne çok yüküm varmış aslında benim: Kabul görme, sevilme, kendini ifade edememe, yanlış da yapsalar insanları kıramama, kişisel alanıma müdahale ettirme, fazlasıyla fedakar olma. Daha nicelerini sayabilirim beni her yanımdan çekiştiren bu duygu kirliliklerinden. Sürekli bir stres biriktirmiş bu izler bedenimde. Bazen ağlayarak atmaya çalışmışım, bazen ölümü düşleyecek kadar ileri gitmişim. İman gücüne inanmasam, belki de bugün burada bile olmayacak kadar da ciddi yaşamışım bu duyguları. Kurtulamamışım bir türlü hayatın kederinden… Bol gülümsemelerle de gizlemeye çalışmışım bir yandan hüzünlerimi.…
