1985 yılında doğmuş bir garibanım ben. Gariban çünkü beş parasız, çıplak, muhtaç bir insanmışım ilk doğduğumda. Ama, kol kanat geren kocaman yürekli bir annenin kollarına vermişler beni. Ne parasızlığımı, ne çıplaklığımı bahane etmiş, ne de muhtaç diye beni geri çevirmiş. Aksine, çok sevmiş beni. Prematüre ve ikiz doğan beni ve kardeşimi sevgiyle kabul etmiş. İlk düşüşüm böyle olmuş yani. Şanslıymışım çünkü ne cebimdeki, ne üstümdeki, ne de elimdeki önemli değilmiş. Elimden tutanım varmış. Ben, doğduğumdan beri düşene sahip çıkmayı “doğru” olarak benimsemişim bu yüzden. Düşenin, yardıma ihtiyacı olanın, ağlayanın, üzülenin elimden geldiğince yardımına koşmuşum. Çünkü düştüğümde benim yanımda olan melek (annem) bana hep bunu öğretmiş.. Sonra, farkında olmadan bir de bakmışım ki daha minik yaşlarımdan beri herkesin annesi olmuşum ben. Fedakar bir anne ki, yeterki iyi olunsun diye gerekirse kendi mutluluk ve rahatlığımdan ödün vermişim herkese. Cebimdeki, tabağımdaki, bildiğimdeki her şeyi yolu yolumun üstünden geçen herkese ikramlamışım hep. Fakat öyle…
