Artık göbeğimle mutlu mesut yaşamaya o kadar alışmıştım ki, söylenenlerin aksine o kadar da zor bir hamilelik dönemim olmamıştı benim. Her ne kadar “son zamanlarda” hareketlerim yavaşlamış, hormonlar nedeniyle Frenkentaş’lar gibi neredeyse kulaklarından buhar çıkaracak kıvama gelmiş, doğum sancılarım sıklaşmış da olsa, gebeliği öyle bir benimsemiştim ki Güneş’le ben sanki 28 yıldır tek bedende yaşıyorduk 🙂 Genel olarak bu kadar rahat ve mutlu bir hamilelik geçirmemin en büyük nedenini de yogaya bağlıyorum. Daha doğumuma 17 gün var iken, tam da Kurban Bayramı arifesinde gece saat 3’te suyum gelerek uyandım. Hiç panik yapmadan doktorum Meltem Hanım’ı aradım. O da sakin olmamı, hemen hastaneye gitmemi ve şayet doğum başladıysa hemen geleceğini söyledi. Hastaneye gittiğimizde de artık beni eve gönderemeyeceklerini ve doğumun başladığını söylediler. İster istemez insan korkuyor tabi, herkesin bahsettiği dayanılmaz acıyı tadacaktım artık fakat umursamıyordum çünkü hamileliğim sona erecek diye ne kadar üzülsem de, kucağıma Güneş’i alacaktım, heyecanlıydım. Bu arada, hazırlıksız…

• 0
  • Facebook
  • Twitter
  • Google+
• 0