4 yaşına kadar hep annesiyle yan yana olmuş, hiç ayrı kalmamış, dolayısıyla (büyük ihtimalle) kendini annesinden ayrıyken güvende hissetmeyen, kendine ve dış dünyaya güvenemeyen, içinde sürekli korku, özlem, kaygı barındıran bir çocuğun, okula alışma dönemini ve nasıl yol izlediğimizi anlatmak istiyorum şimdi. Bu noktada eminim ki birçok anne ve çocukla ortak noktada buluşuyoruz. Kendimden biliyorum; okula ilk başladığım sıralarda, teneffüste okul bahçesine inerken, merdivenlerde bir sürü çocuğun bir arada olduğunu görünce korkuya kapılmıştım. “Ezileceğim ve yapayalnızım, beni koruyacak kimse yok” kaygısıyla teneffüs boyunca merdiven kenarında ağlamıştım. İkiz kardeşim ise benden daha cesaretliydi. Elimden tutup beni sınıfımıza götürmüştü 🙂 Güvende olmadığımı, bazı çocukların çok yaramaz olduğunu ve bana zarar verebileceğini düşündüğümü hatırlıyorum. Okula başlarken çok ağladığımı ve okula gitmek istemediğimi bilmem, yine de böyle ağladığım ve korktuğum, kabuğuma çekildiğim zamanları anımsarım ama :)Güneş, kendinden büyükler ile iyi iletişim kuran fakat kendi yaşıtlarından çekinen bir çocuk. Dolayısıyla okula alışma sürecinde o da ben…
