15 – 16 yaşlarımdayken hep düşünürdüm; “insan neden anne baba olmak ister? Ben de bir gün evlenirsem çocuklarım olsun isterim. Ama niçin bunu isterim?” der ve kendime bir cevap bulamazdım. Anne baba olmak isteyip de olamayanları düşünür, niçin bu kadar üzüldüklerini anlamaya çalışırdım. Olay neydi, neden böyle bir içgüdümüz vardı? Olay bir bebek sevmekse eğer, zaten yeni doğan bebekler vardı çevremizde; yeğenler vardı, kardeşler vardı, komşunun bebeği vardı gibi gibi. İlla doğurmak mı gerekirdi? Amacın sevgini bir bebeğe aktarmaksa zaten bunu diğer bebeklere de yapabilirdin. Neden yaradılış gereği kendinden bir parça sunmak olsundu dünyaya? Yoksa sevgi, aslında Yaradan’ın bir oyunu muydu? Sonuç itibariyle ve 15 – 16 yaşındaki bir kıza göre bebek demek sorumluluk demekti. Onu iyi yetiştirmek için kendinden gerekirse fedakarlık yapmak, uykundan zaman ayırmak, çalışma hayatından feragat etmek, sosyal hayatından ödün vermek, bakımlı olmaktan kimi zaman hatta vazgeçmek demekti. Aslına bakarsanız bebeğinin olması demek, realitede kendine yük ve…
