Merhaba. Ben Bebek. Siz de; hep benim hayatıma özenen büyüklersiniz. Ekmek elden, su gölden, sorumluluk sahibi olmayan, dilediği yerde dilediği gibi davranan özgür bir insan yavrusu olduğumu sanıyorsunuz. Ama üzgünüm ki, hayat hiç de öyle değil! ??♀️??♀️??♀️??♀️??♀️ Mesela sizin gibi konuşamıyorum, ne hislerimi ne de ihtiyaçlarımı söyleyemiyorum. Bazen aç oluyorum, bazen altını kirletmiş, bazen sinirli, bazen anlaşılamadığı için öfkeli. Hiçbirini ifade edemediğim için de başlıyorum ağlamaya. Ağlamamın altında mutlaka bir sebep varken, bazen beni “şımarıklık” ile suçluyorsunuz. ??♀️??♀️??♀️??♀️??♀️??♀️ Bazen çok terliyorum, bazen üşüyorum, susuyorum, acıkıyorum ya da benim de ağrıyan bir yerim olabiliyor, canımı sıkan üzen bir şey ya da stresli olabiliyorum ve tabii altımı kirlettiğim anlarım da. Allah’tan ki korteksim gelişmediği için henüz, henüz unutuyorum. Bu, yine de duygularımın olmadığı anlamına gelmiyor. Yaşanılanları unutsam bile, duygularım bilinçaltıma kodlanıyor. Yani sandığınız gibi “geçip gitmiyor” benim hayatımda hiçbir şey… ??♀️??♀️??♀️??♀️??♀️ Her şey bana çok büyük, çok uzun ve diğerleri dev gibi.…
