Kıskançlık duygusu, insanın yaradılışında olan bir duygudur. Hele bir de küçük bir çocuksanız, tüm ilgi bu zamana kadar sadece sizin üzerinizdeyken tahtınıza ortak başka bir bebek geliyorsa, çocuğun kardeşini kıskanması kaçınılmaz bir durumdur. Bu, çocuk belli etsin ya da etmesin mutlaka yaşadığı bir duygudur ve bence çocuk kıskanmakta haklıdır da!Kardeşi olduktan sonra çocukların kıskanmalarını anlayabilmek, onlara bu duyguyla başa çıkabilmelerine yardımcı olabilmekse biz ebeveynlerin görevidir. Çocuğun kardeşini kıskanması kusur ya da hata değil, insanın doğası gereği yaşadığı bir duygudur. Önemli olan; çocuğa yardımcı olabilme bilinciyle yaklaşarak, ona olan ilginin azalmadığını ve kardeşinin ona rakip gelmediğini hissettirmek ve yaptığı hırçınlık ya da inatlaşmaların karşısında sakin kalmayı becerebilmektir. Çocuğun, bu kadar yoğun bir duygu durumuyla tek başına baş edebilmesini beklemekse, ona yaşından çok daha fazla olgunluk yüklemek ve beklemek olur. Sonuçta kıskançlık bir “duygu”dur ve çocuk bu duyguyu “kaybetme korkusu” yaşadığı için sergiler. Annesinin kendisine karşı ilgisinin azalmadığını gördükçe de ikna olur ve zamanla bu duygu…