Çocuk bu, ağlayacak. Biz de her an an’ı yaşamıyoruz, sürekli bir uyum içinde, dengede değiliz elbette. İnatlaşmalar, öfkelenmeler, ağlamalar muhakkak ki Güneş’te de oluyor. Çünkü neticede o da bir çocuk ☺ Böyle anlarda önce kendim sakin kalmaya çalışıyorum. Beni dinleyemeyecek kadar öfkeli ise, bir iki cümle açıklama yapmaya çalışıyorum ve sonrasında susturmak yerine içindeki öfke duygusu geçene kadar ağlamasına müsaade ediyorum. O duyguyu iyice attıktan sonra “sakinleştin mi, artık konuşabilir miyiz?” diye soruyorum. Zaten öfkesi geçti ise, sakinleştiğini söylüyor ve konuya giriyorum. Dün parktaki halat köprüden korktuğu için ağladı ve bir türlü yatıştıramadım. Ağlaması geçtiğinde ise sohbetimiz şöyle devam etti: -Artık sakinleştin mi, konuşabilir miyiz? – Evet – Biliyor musun, şu an sana çok kızgınım. – Biliyorum. O sallanan ipten geçmediğim için, ağladığım için kızdın. – Evet, konu bu ama asıl sebep bu değil. Korkman çok normal. Ben de senin yaşında iken korkardım. Bu, senin kendini güvende hissedip hissetmemenle ilgili.…
