Anaların Hakkı Ödenmez

1 metreden uzun bile değil. Ama benden daha iyi hissediyor, benden daha çok çabalıyor, benden daha fazla doğal ve benim ondan öğreneceğim çok şey var. Ormanda yürürken asfalt yoldan değil, çamurdan geçmek, toprağa değmeyi istemek gibi. İstediği bir şeyi başarmak için çabalamak ve gücünü kullanmak gibi. Hoşlanmadığı biriyle diyaloğa girmeye gerek duymadığı gibi. Onları gözlemleyerek, izleyerek bile çok şey öğreniyorum. Ben onun, o ise benim ruhumun ebeveyni. Sanırım böylece büyüyoruz, tüm anneler gibi ❣

Bunca yıl “anaların hakkı ödenmez” diye öğretildik. Her birimiz çocuk olduğumuzda “analarımıza borcumuz var” psikolojik mesajı altında ezildik. Evet, haklılardı, anaların hakkı gerçekten de ödenmezdi. Sonuna kadar doğru bir sözdü fakat neden çocuklara devamlı bu söyleniyordu? Bunu belki herkes yapmıyordur, o yüzden herkesi bir tutmuyorum fakat analarının bunu yaptığı o çocuklar şimdi büyüdü, onların da çocukları oldu, muhtemelen şimdi kendileri de öyle düşünecek ve öyle söylemeye devam edeceklerdir.

Ben ise olaya bir de şu yönden bakmak istiyorum. Kendim bir anneyim ve iki güzel yavrum var; çok şükür. Benim hakkım ödenmez çünkü elimden gelen hiçbir şeyi esirgemeden; maddi, manevi, farkındalık, güç, zaman, uyku gibi birçok konuda önceliği onlara sağlayarak, hayata atılmalarına ve öğrenmelerine katkıda bulunuyorum. Sütümle besliyorum, sevgimle besliyorum, uykusuzluğumla besliyorum, özenle besliyorum. Peki şimdi ben kızlarıma “hakkımı ödemeyemezsiniz, anaların hakkı ödenmez” mi demeliyim? Bunu zaten onlar zamanla anlayacak ve göreceklerdir. Böyle bir dikte uygulamanın ya da böyle bir korku içinde “olmamın” zira bir anlamı yok… Ayrıca, benim hakkım ödenmez ama onların da hakkı ödenmez. Neden mi? Onlar sayesinde Allah aşkına en yakın aşkı tattım ben, onlar bana evladın lezzetini, doyulmaz tadını, aşkın en gerçeğini hissettirdi, ruhumu temizlediler, beynimi temizlediler, onları izlemeyi becerebilmemle birlikte bana varlığın ve hiçliğin anlamını öğrettiler. Daha hangisini sayayım ki? O yüzden anaların hakkı ödenmez. Çocukların da ödenmez. O yüzden hak hukuk meselesini, öğretisini bir kenara bırakalım. Biz sevmeye, bütün olmaya bakalım en iyisi mi? Bakalım mı; evet ?

Sevgilerim tüm anne ve çocucuklara; tüm içtenliğimle